1 Moja dusza zmęczona jest życiem; dam upust swemu narzekaniu, będę mówił w goryczy swej duszy.

2 Powiem Bogu: Nie potępiaj mnie. Oznajmij mi, czemu wiedziesz ze mną spór?

3 Czy dobrze ci z tym, że mnie uciskasz, że odrzucasz dzieło swoich rąk i sprzyjasz radzie niegodziwych?

4 Czy masz oczy cielesne? Czy widzisz, jak człowiek widzi?

5 Czy twoje dni są jak dni człowieka, a twoje lata jak lata ludzkie;

6 Że się wywiadujesz o moją nieprawość i dochodzisz mojego grzechu?

7 Ty wiesz, że nie jestem niegodziwy i nikt nie wyrwie mnie z twoich rąk.

8 Twoje ręce ukształtowały mnie i uczyniły mnie całego ze wszystkich stron, lecz mnie niszczysz.

9 Pamiętaj, proszę, że ulepiłeś mnie jak glinę; czy obrócisz mnie w proch?

10 Czy nie wylałeś mnie jak mleko i nie sprawiłeś, że jak ser stężałem?

11 Przyoblekłeś mnie skórą i ciałem, a kośćmi i żyłami pospinałeś mnie.

12 Obdarzyłeś mnie życiem i miłosierdziem, a twoja opatrzność strzegła mego ducha.

13 I chociaż ukryłeś to wszystko w swoim sercu, wiem jednak, że to jest z twojej woli.

14 Jeśli grzeszę, ty to spostrzegasz i nie uwolnisz mnie od mojej nieprawości.

15 Jeśli jestem niegodziwy, biada mi, a choćbym też był sprawiedliwy, nie podniosę swojej głowy. Jestem syty hańby, zważ na moje utrapienie;

16 Gdyż go przybywa; gonisz mnie jak okrutny lew i zachowujesz się dziwnie wobec mnie.

17 Stawiasz przeciwko mnie nowych świadków i pomnażasz nade mną swój gniew; wojsko za wojskiem naciera na mnie.

18 Czemu wyprowadziłeś mnie z łona? Obym umarł i nie widziało mnie żadne oko!

19 Byłbym, jakby mnie nie było, od łona zanieśliby mnie do grobu!

20 Czy nie zostało mi niewiele dni? Przestań więc i odejdź ode mnie, abym nabrał trochę otuchy;

21 Zanim odejdę tam, skąd już nie powrócę, do ziemi ciemności i cienia śmierci;

22 Do ziemi ciemnej jak noc i do cienia śmierci i bezładu, gdzie świeci tylko ciemność.