1-2 Sonunda Eyüp ağzını açtı ve doğduğu güne lanet edip şöyle dedi: 3‹‹Doğduğum gün yok olsun, 2 ‹Bir oğul doğdu› denen gece yok olsun! 4Karanlığa bürünsün o gün, 2 Yüce Tanrı onunla ilgilenmesin, 2 Üzerine ışık doğmasın. 5Karanlık ve ölüm gölgesi sahip çıksın o güne, 2 Bulut çöksün üzerine; 2 Işığını karanlık söndürsün. 6Zifiri karanlık yutsun o geceyi, 2 Yılın günleri arasında sayılmasın, 2 Aylardan hiçbirine girmesin. 7Kısır olsun o gece, 2 Sevinç sesi duyulmasın içinde. 8Günleri lanetleyenler, 2 Livyatanı uyandırmaya hazır olanlar, 2 O günü lanetlesin. 9Akşamının yıldızları kararsın, 2 Boş yere aydınlığı beklesin, 2 Tan atışını görmesin. 10Çünkü sıkıntı yüzü görmemem için 2 Anamın rahminin kapılarını üstüme kapamadı. 11‹‹Neden doğarken ölmedim, 2 Rahimden çıkarken son soluğumu vermedim? 12Neden beni dizler, 2 Emeyim diye memeler karşıladı? 13Çünkü şimdi huzur içinde yatmış, 2 Uyuyup dinlenmiş olurdum; 14Yaptırdıkları kentler şimdi viran olan 2 Dünya kralları ve danışmanlarıyla birlikte, 15Evlerini gümüşle dolduran 2 Altın sahibi önderlerle birlikte. 16Neden düşük bir çocuk gibi, 2 Gün yüzü görmemiş yavrular gibi toprağa gömülmedim? 17Orada kötüler kargaşayı bırakır, 2 Yorgunlar rahat eder. 18Tutsaklar huzur içinde yaşar, 2 Angaryacının sesini duymazlar. 19Küçük de büyük de oradadır, 2 Köle efendisinden özgürdür. 20‹‹Niçin sıkıntı çekenlere ışık, 2 Acı içindekilere yaşam verilir? 21Oysa onlar gelmeyen ölümü özler, 2 Onu define arar gibi ararlar; 22Mezara kavuşunca 2 Neşeden coşar, sevinç bulurlar. 23Neden yaşam verilir nereye gideceğini bilmeyen insana, 2 Çevresini Tanrının çitle çevirdiği kişiye? 24Çünkü iniltim ekmekten önce geliyor, 2 Su gibi dökülmekte feryadım. 25Korktuğum, 2 Çekindiğim başıma geldi. 26Huzur yok, sükûnet yok, rahat yok, 2 Yalnız kargaşa var.››