1‹‹Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, 2 Mezar gözlüyor beni. 2Çevremi alaycılar kuşatmış, 2 Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum. 3‹‹Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, 2 Başka kim var bana güvence verecek? 4Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, 2 Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın. 5Para için dostlarını satan adamın 2 Çocuklarının gözünün feri söner. 6‹‹Tanrı beni insanların diline düşürdü, 2 Yüzüme tükürmekteler. 7Kederden gözümün feri söndü, 2 Kollarım bacaklarım çırpı gibi. 8Dürüst insanlar buna şaşıyor, 2 Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor. 9Doğrular kendi yolunu tutuyor, 2 Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor. 10‹‹Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! 2 Aranızda bir bilge bulamayacağım. 11Günlerim geçti, tasarılarım, 2 Dileklerim suya düştü. 12Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, 2 Karanlığa ‹Işık yakındır› diyorlar. 13Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, 2 Yatağımı karanlığa seriyorsam, 14Çukura ‹Babam›, 2 Kurda ‹Annem, kızkardeşim› diyorsam, 15Umudum nerede? 2 Kim benim için umut görebilir? 16Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? 2 Toprağa birlikte mi gireceğiz?››